Verwende bejaarden
Met verbazing kijk ik, inmiddels al weer een paar jaar zeventig-plusser, naar mijn leeftijdgenoten. Disclaimer: het gaat niet over alle ouderen en bejaarden, maar wel over een hele grote groep, wellicht een meerderheid.
Om maar met de deur in huis te vallen: ik erger me aan de vanzelfsprekendheid waarmee men vindt dat men recht heeft op een goed pensioen. Wereldhistorisch gezien is een goed pensioen iets dat zich beweegt tussen luxe en beschaving. Zeker, het is een vorm van beschaving dat je na een leven van hard werken op een gegeven moment kunt stoppen met werken, voldoende inkomen hebt en niet tot last bent van anderen, lees: je kinderen. Het is nog niet eens zo lang geleden dat in Nederland de AOW werd ingevoerd en mijn ouders, oom en tante niet meer hoefden te betalen voor mijn oma, die vanwege het faillissement van het bedrijf van haar overleden echtgenoot plotseling moest intrekken bij haar zoon op een flatje in Den Haag.
Maar pensioen is ook een luxe. En dat men mag genieten wanneer men eenmaal met pensioen is gegaan, is prima, maar nog nooit hebben bejaarden het zo goed gehad.
Terwijl jongeren niet aan een huis kunnen komen en met een enorme studieschuld zitten, moeten we kijken naar programma’s op de televisie waarbij vitale ouderen met een camper of caravan door Europa trekken (wat kost dat niet, zo’n camper?). En dan de gesprekken die ik zo hier en daar opvang. Over verbouwingen of een nieuwe keuken ( ‘was hard nodig hoor’), uitstapjes, vakanties of een verre reis (‘waren we aan toe’), vrijwilligerswerkjes ( ‘zo leuk om te doen’) en natuurlijk de kwaaltjes en ziektes ( ‘schrik ik van zeg!’).
Met dank aan de babyboom van na de Tweede Wereldoorlog is er, niet alleen in Nederland, sprake van een grote groep ouderen die nu met pensioen is of binnenkort met pensioen gaat. Wat deze groep bijzonder maakt, is dat ze zo groot is en wie tot een grote groep behoort, heeft ongezien behoorlijk wat macht. Niet alleen zijn we weer getuige van een ouderenpartij in de Tweede Kamer, ook wemelt het van de pensioenlobbygroepen. Waar veel jongeren zich aan ergeren is het claimgedrag dat veel ouderen kenmerkt. ‘Ik ben oud en dus moet u mij helpen’. Maar de overspannen verpleegster moet iedereen helpen, niet alleen de bejaarde omdat hij of zij oud is. En de overwerkte CV-monteur komt in de winter niet ’s avonds om half tien meteen in actie omdat men oud is. Ook iemand van tachtig kan best een nachtje zonder warm water. Om nog maar te zwijgen van de gepensioneerden die er echt eens even voor gaan zitten om een klacht in te dienen bij een instantie en het niet kunnen nalaten om daarbij te vermelden wat voor belangrijke functie ze in hun werkzame leven hebben gehad.
Zeker, ouderdom is niet altijd makkelijk. Ook de babyboom generatie heeft haar problemen gehad, bijvoorbeeld vanwege de werkloosheid in de jaren ’80 van de vorige eeuw. Maar wereldhistorisch gezien hebben de meeste huidige bejaarden in Nederland het nog nooit zo goed gehad. En mogen ze soms best een toontje lager zingen.
- Posted in: Geen categorie
